Sessizlikten arda kalan(Mindful Günlükleri-1)

Bugün pazar,

Bugün beni ilk defa güneşe çıkardılar,
Ve ben ömrümde ilk defa,
Gökyüzünün benden bu kadar uzak,
Bu kadar mavi,
Bu kadar geniş olduğuna şaşarak,
Kımıldanmadan durdum.
Sonra saygıyla toprağa oturdum,
Dayadım sırtımı duvara,
Toprak, güneş ve ben.
Ve ben artık hiçbir şeyi,
Hatta seni bile düşünmezken,
Takıldı birdenbire gözüm,
Birbiri ardınca bozkırın ufkundan sökülüp,
Ağır beyaz yelkenler gibi gelen bulutlara.
Bu anda bir hatıra:
Deniz.
Hürriyeti, ışıltısı, kokusu.
(Ran, 1938)